Maandelijks archief: december 2016

Up and about the Lakeland fells

Posted on by
3

img_1925

Een wandeling langs dales, fells en tarns in de voetsporen van Wordsworth, Coleridge, Turner, Ruskin en Wainwright.

Dag 1: Patterdale – Helvellyn – Fairfield – Ambleside – Coniston

Aantal km: 28,59km
Aantal uren: 8u15
Hoogtemeters: +1911m – 1875m
Wainwrights: 8 (Helvellyn, Nethermost Pike, Dollywaggon Pike, Fairfield, Hart Crag, Dove Crag, High Pike, Low Pike)

lake-district-day-1-part-1

lake-district-day-1-part-2

Ik ben vroeg uit de veren en als een van de eersten aan het ontbijt voor een full English breakfast: de eerste dag van de trektocht belooft onmiddellijk een kanjer te worden ! Ik stap richting Patterdale dorp (waar nog de gevolgen zichtbaar zijn van de rampzalige storm Desmond in december 2015) en verlaat dan snel de weg via een paadje dat de noordelijke flank van de Arnison Crag beroert. Een korte afdaling door het nog natte gras brengt me tot in het wondermooie, op dit uur van de dag nog volledig verlaten Grisedale. Ook hier volg ik maar kort het asfalt, een brugje leidt me immers naar rechts over de Grisedale Beck, om dan een steil maar zeer aangenaam pad te volgen op de rechterflank van het dal. Ik geniet, het weer is goed, de zalige bergwereld van het Lake District ontvangt me met open armen.

Bij Grisedale Brow aangekomen, stap ik met behulp van een stile (trapje) over één van de voor het Lake District kenmerkende alomtegenwoordige stenen muurtjes (www.lakedistrict.gov.uk: Dry stone walls are used to divide up the farming landscape and clear the fields of stones). Hier begint het serieuze werk: ik zie Helvellyn, de derde hoogste berg van Engeland, voor me opdoemen. Swirral Edge en Striding Edge zijn de klinkende namen van de bergkammen die naar de top leiden. Ik kies voor de beruchte Striding Edge, de iets hogere moeilijkheidsgraad en de komende rotsklimmetjes doen me al likkebaarden !

img_1640Helvellyn, met Striding Edge links en Swirral Edge rechts.

Al snel sta ik op Striding Edge, links en rechts gaat het steil naar beneden, en ik vlieg als een evenwichtskunstenaar over de rotsblokken. Dit is leuk gaan, het is nergens gevaarlijk, en het uitzicht op Red Tarn is fenomenaal. Eén passage (een afdaling van een tiental meter) vraagt wel wat voorzichtigheid, maar eigenlijk wordt het nergens echt moeilijk. Uiteraard moet je hier bij slecht en nat weer zeer goed oppassen, nog ieder jaar sterven er mensen op Striding Edge.

Impressies vanop Striding Edge.

Een stevige klim brengt me tenslotte op het brede plateau van de top van Helvellyn, 950m. Ik blijf er niet al te lang rondhangen, ondertussen is de mist komen opzetten, waardoor ik toch geen uitzicht heb, en ik heb nog een lange tocht voor de boeg. De vlakke kam leidt me richting Nethermost Pike, 891m. Ik kijk nog eens achterom en geniet van het mooie uitzicht op het profiel van Striding Edge en de wandelaars op de scherpe kam.

Het weer wordt steeds beter, en de kam tussen Helvellyn en Dollywagon Pike,858m, biedt weidse uitzichten over een ruw en verlaten landschap. De hoogste bergen van Engeland rond de Scafell Pike zijn goed zichtbaar, alsmede het verdere verloop van de tocht. Er wacht me een afdaling van enkele honderden meters naar het lieflijke meertje Grisedale Tarn, 574m.

Eens Grisedale Tarn bereikt, gaat het pad onverbiddellijk en direct weer steil de hoogte in, doel de platte top van Fairfield, 873m. Het panorama is het beste van de hele dag, Striding Edge, Windermere, Coniston Water, de Ierse Zee, de Scafells, de Eastern Fells, zoveel meertjes, zoveel mij nog onbekende, groen-, bruin- en grijskleurige bergen, overal schapen, en dat alles onder een heerlijk warm herfstzonnetje. Genieten !

Na Fairfield volgen de onbeduidende topjes Hart Crag en Dove Crag. Ik volg de kam (de oostelijke kant van de Rydal Horseshoe) nu direct in zuidelijke richting. De vermoeidheid begint toe te slaan, ik geniet plots minder van de prachtige omgeving. Het pad loopt parallel aan een enorme ‘dry wall’ die zich als een slang over de verschillende topjes (High Pike, Low Pike) kronkelt. Ik realiseer me amper hoeveel werk dit wel gekost moet hebben !

img_1715Low Pike, High Pike en Windermere.

De voeten doen serieus zeer en de benen zijn bijzonder zwaar wanneer ik tenslotte Ambleside bereik. Na al die uren bijna alleen rondgezworven te hebben, valt Ambleside tegen: veel te druk en toeristisch ! Ik ga op zoek naar de bushalte maar vind die niet onmiddellijk. Ik draai rondjes en keer dan uiteindelijk terug naar mijn beginpunt. Een bus rijdt mij voorbij: het is de mijne ! Ik zet het op een achtervolgen en haal hem nog net in aan de bushalte waar ik een half uur voorheen ook al stond. Ik heb de tijd om uit te blazen, over kronkelende en smalle wegetjes doet de bus drie kwartier over het traject naar Coniston. Dit dorpje is een echte verademing na Ambleside: lieflijk, rustig, een paar gezellige shops en pubs. Een paar inkopen, wat eten en drinken, en dan vat ik het laatste stuk van deze zeer lange dag aan: de klim naar de afgelegen en zeer mooi gelegen Coniston Coppermines Youth Hostel. En na een halfuurtje zit ook deze inspanning erop, ik check in en stort me onmiddellijk op de lokale biertjes. Ik heb een zeer lange maar buitengewone dag achter mij !

img_1718Coniston Coppermines YHA.

Dag 2: Coniston – Old Man of Coniston – Swirl How – Wrynose Pass – Pike of Blisco – Great Langdale

Aantal km: 18,9km
Aantal uren: 8u
Hoogtemeters: +1386m – 1474m
Wainwrights: 6 (Old Man of Coniston, Dow Crag, Brim Fell, Swirl How, Great Carrs, Pike of Blisco)

lake-district-day-2-part-1

lake-district-day-2-part-2

Na een goede nachtrust en een ditto English breakfast ben ik klaar voor een nieuwe grote etappe. De jeugdherberg is gelegen in een ruwe omgeving waar men eeuwenlang aan mijnbouw (koper) gedaan heeft. Een steile grindweg leidt me langs verscheidene afgesloten mijnschachten en vervallen gebouwen.

img_1723

Na het idyllische Low Water begint het pad serieus te klimmen, ik heb het warm en de zweetdruppels vliegen in het rond. Maar kijk eens aan, daar is ie al, de top van de Old Man of Coniston, 803m. Een grote cairn markeert het hoogste punt. Ik heb deze beroemde berg helemaal voor mij alleen. In de verte zie ik Sellafield, de beruchte kerncentrale. De lucht is grijs en bewolkt. Tegenover de Old Man zie ik een machtig massief met enkele mooie rotspijlers (meer dan 100 klimroutes): de Dow Crag. Ik besluit om ook deze berg een klein bezoekje te brengen en na een uurtje sta ik op het hoogste punt (778m).

Op en rond de Old Man of Coniston en Dow Crag.

Na een korte pauze, een korte afdaling en een steil klimmetje, volg ik opnieuw de kam tussen de Old Man en Swirl How. Steeds weer mooie uitzichten, went een mens hier ooit aan ? De top van Swirl How, 802m, is goed bezocht.

Grijs en groen zijn vandaag de kleuren. Ik schuif op in de richting van de hoogste toppen van het Lake District (Scafell en Scafell Pike) en ben absoluut benieuwd naar de etappe van morgen.

img_1765
Scafell en Scafell Pike, hoogste toppen van het Lake District en Engeland.

Maar eerst wacht me nog een lange afdaling naar de Wrynose Pass, waar ik een uurtje later aankom. Ik passeer de pas zonder omkijken of stoppen en loop weer omhoog. Ik passeer een indrukwekkende rotsplaat met tal van klimroutes en buig tenslotte aan de lieflijke Red Tarn naar rechts af in de richting van de laatste top van de dag, de Pike of Blisco, 705m. Daar aangekomen gun ik mezelf een langere pauze. Heerlijk het uitzicht op het beroemde Langdale, de gelijknamige Pikes en de vele windmolens in de Ierse Zee. Ik converseer met een paar vriendelijke fell walkers.

De afdaling naar Langdale langs een smal padje is zeer steil. De Langdale Pikes worden groter en indrukwekkender naarmate ik de bodem van de vallei bereik. Wat een lieflijke plek !

img_1789
Great Langale en de Langdale Pikes.

Een lange dag gaat ten einde. Ik passeer het druk bezochte Old Dungeon Ghyll Hotel, trotseer een kudde koeien (die fameuze Britse ‘right of way’ doet je soms door weilanden vol met al dan niet uitgelaten vee gaan) en kom uiteindelijk moe maar voldaan aan het Great Langdale Bunkhouse aan tegenover het New Dungeon Ghyll Hotel. Ik betrek een nauwe, Spartaanse kamer met stapelbed, verfris me wat en breng dan de rest van de avond door in de gezellige Sticklebarn Tavern, een door de National Trust gerunde, oergezellige pub met lekkere pub grub en een  mooie selectie aan lokale biertjes.

Dag 3: Great Langdale – Bow Fell – Scafell Pike – Corridor Route – Sty Head – Wasdale Head

Aantal km: 20,7km
Aantal uren: 8u
Hoogtemeters: +1197m – 1218m
Wainwrights: 3 (Bow Fell, Esk Pike, Scafell Pike)

lake-district-day-3

Ik zeg het bunkhouse vaarwel en keer langs de bekende weg (ja, weer door die wei !) terug naar het Old Dungeon Ghyll Hotel.

img_1805The wild animals of Langdale 

Damn, ik merk dat het thuisfront me heeft probeert te bereiken en ik heb geen GSM-ontvangst meer ! Ik besluit terug naar het New Dungeon Ghyll Hotel te stappen (langs de weg dit keer), neem daar een koffietje en profiteer van de Wifi om te communiceren. Ik neem een tweede start en bereik al snel het einde van de vallei.

Het mooie weer van het begin van de dag slaat al snel om terwijl ik me de steile oostflank van Bow Fell opzwoeg. Er komt mist opzetten, de wind wakkert aan, en de eerste regendruppels slaan me in het gezicht. De regen houdt al snel op maar die verdomde mist weet niet van wijken. Ik passeer de kleine Three Tarns en sta na een kleine twee uur stappen op de eerste top van de dag, de indrukwekkende Bow Fell, 902m. De mist maakt de oriëntatie zeer moeilijk en het pad is ook al niet meer echt duidelijk. Ik besluit het GPS-toestel uit te halen en oefen ook een beetje de orëntatie met kaart en kompas (die je veiligheidshalve altijd mee moet hebben) in.

Ik passeer achtereenvolgens Ore Gap, Esk Pike en Esk Hause. Voor me doemt een grote groep wandelaars op. Ik steek ze snel voorbij en maak me op voor de laatste klim naar het dak van Engeland. Het paadje blijft nauw en moeilijk te ontwaren in deze steenwoestijn. Ik bereik de top van Scafell Pike, 977m, in de huilende wind. Het is er berekoud, de mensen schuilen achter een enorme cairn, ik ben enorm trots hier te staan. Na Snowdon in 1994 en Ben Nevis in 1998 heb ik nu ook het derde punt van de National Three Peaks Challenge bereikt.

img_1823Top of England.

Ik daal de normaalroute af langs de noordwestelijke flank van Scafell Pike. Ondanks het minder goede weer kom ik tientallen wandelaars tegen. De directe weg naar Wasdale lijkt me toch maar redelijk vervelend, ik heb nog tijd genoeg en dus besluit ik de bekende ‘Corridor Route’ te volgen die de westelijke flank van het Scafell-massief dwarst. Dat was alvast geen foute keuze, het ruwe pad brengt me langs de indrukwekkendste landschappen van het Lake District: diep ingesneden kloven, grandiose uitzichten op het sombere landschap rond Wasdale Head en de dreigende, scherpe top van Lingmell.

De Corridor Route eindigt op de Sty Head Pass. Van hier is het weliswaar maar een kattesprongetje naar Borrowdale en Keswick, maar ik heb nog lang niet genoeg van het enig mooie landschap van Wasdale. Een lange maar weinig steile afdaling later sta ik in het volledig vlakke dal. Grijze, groene en bruine tinten overheersen.

img_1847 Upper Wasdale, met Great Gable links en Sty Head rechts.

Wat een ambiance, wat een stilte, wat een eenzaamheid. Overal zijn er stenen muurtjes die de verschillende weilanden begrenzen. In de verte zie ik de witte gebouwen van de befaamde Wasdale Head Inn, een beroemde pleisterplaats van Victoriaanse en moderne bergwandelaars en klimmers. Een overnachting in “the home of British rock climbing” is zeker niet goedkoop maar eigenlijk niet te missen. En dat ben ik ook van plan om te doen. Een grote kamer, een zacht bed, een badkamer, luxe !  En heb ik al iets over de lokale biertjes verteld ?

Dag 4: Wasdale – Black Sail Pass – Kirk Fell – Great Gable – Honister Pass – Borrowdale

Aantal km: 15,8km
Aantal uren: 7u15
Hoogtemeters: +1132m – 1105m
Wainwrights: 5 (Kirk Fell, Great Gable, Green Gable, Brandreth, Grey Knotts)

lake-district-day-4

Na de geneugten van de dag tevoren is het nu weer tijd om de stoute stapschoenen aan te trekken. De lokale kanjers Kirk Fell en Great Gable wachten immers op mij. Vergezeld van een sympathieke fell walker die ik aan de ontbijttafel ontmoet heb, stappen we het Mosedale in.

img_1867Mosedale

Mijn metgezel waagt zich aan de traverse Pillar – Red Pike – Yewbarrow. Tot op de Black Sail Pass lopen onze paden gelijk. Het landschap van Mosedale  is fenomenaal mooi en het weer toont zich nog eens van zijn beste, voor het Lake District ontypische, kant.

Aan de Black Sail Pass aangekomen, scheiden onze wegen zich. Ik draai naar rechts af, het paadje wringt zich een weg naar omhoog op de zeer steile noordwestelijke flank van Kirk Fell. Af en toe moet ik de handen uit de mouwen steken, een rotsklimmetje (I) brengt me niet in verlegenheid.

img_1903Red Pike, High Stile en Grasmoor vanop Kirk Fell.

De flank wordt minder steil. Prachtige vergezichten eisen nu al mijn aandacht op. Ik zie Scafell Pike, de hoogste berg van Engeland waar ik gisteren nog stond, Hay Stacks, de all-time favorite van Alfred Wainwright, Wast Water en de Irish Sea.

De top van Kirk Fell is zeer breed. Een klots van een berg ligt uitdagend voor me: Great Gable !

img_1908Great Gable

Great Gable, en meer bepaald Napes Needle, een scherpe naald op de zuidelijke flank van Great Gable, is de echte geboorteplek van het Britse rotsklimmen. Mijn route is iets eenvoudiger, een goed maar steil pad leidt me naar Beck Head, de pas tussen Kirk Fell en Great Gable.

img_1918Beck Head en Great Gable.

Het laatste stukje naar de top van Great Gable heeft iets glorieus, de panorama’s worden steeds wijder: de Scafells aan de zuidelijke horizon, Buttermere, Blencathra met haar scherpe rotskammen, de harmonieuze manier waarop de oeroude stenen muurtjes in het landschap passen.

Great Gable, 899m, is het hoogtepunt van vandaag en eigenlijk ook van deze ganse tocht. Ik breng een uur door op de top en geniet ondanks de strakke wind van het prachtige landschap.

Na Great Gable gaat mijn route via Windy Gap, Green Gable, de onbeduidende punten Brandreth en Grey Knotts en een wel zeer fotogeniek meertje verder.

Vervolgens wordt het paadje onduidelijk, ik kies dan maar een rechtstreekse maar natte weg naar beneden. Aan de Honister Pass aangekomen valt niet te ontkomen aan de beschaving: de druk bereden weg tussen Borrowdale en Buttermere, een grote parking voor de vele ferratisti die de eerste Klettersteig van de U.K. komen doen, de YHA jeugdherberg,  de oude Honister mijn met bijbehorend museum… teveel mensen dus, en ik vlucht snel weg richting Borrowdale waarbij ik ook een stukje van het befaamde Coast to Coast Path volg, een creatie van de geniale Alfred Wainwright. De sympathieke YHA jeugdherberg van Borrowdale is mijn einddoel. Wat was me dat weer een mooie dag, het weer laat zich nog steeds van zijn beste kant zien (en dan te zeggen dat het nabije gehucht Seathwaite de natste bewoonde plek in de U.K. is) en landschappelijk was het gewoon top !

Dag 5: Borrowdale – Honister Pass – Dale Head – Cat Bells – Keswick

Aantal km: 18,7km
Aantal uren: 6u
Hoogtemeters: +1012m – 1025m
Wainwrights: 4 (Dale Head, High Spy, Maiden Moor, Cat Bells)

lake-district-day-5-part-1

lake-district-day-5-part-2

De tocht en de vakantie zitten er bijna op, nog één keer sta ik ’s ochtends op met het zalige gevoel een nieuw avontuur te beleven. Ik neem dezelfde weg terug naar de Honister Pass. Ik ben niet gehaast vandaag en neem me rustig de tijd om nog eens al die landschappelijke indrukken in me op te zuigen. Vanaf de Pass gaat het ietsje steiler recht naar het noorden richting Dale Head.

Dale Head zelf is een weinig spectaculaire top maar wel eentje met een indrukwekkende cairn en een nog indrukwekkender uitzicht op de Newlands vallei, de kam aan de rechterzijde die ik nog volledig ga afstappen (de rechterkant van de beroemde Newlands Horseshoe Walk), en de hoogste toppen van de Northern Fells, Skiddaw, 931m en Blencathra, 868m, aan de horizon.

img_1962Newlands Valley.

Al gauw verlaat ik Dale Head en daal een breed pad af tot Dalehead Tarn. Vanaf hier gaat het verder over de topjes High Spy en Maiden Moor. Enig mooie heidelandschappen en uitzichten op Derwent Water zijn mijn deel.

Het einde van de tocht nadert. Ik voel me wat triest, ja melancholisch. Ik mijmer over de vele indrukken die ik heb opgedaan. Ik had veel verwacht van het Lake District en die hoge verwachtingen zijn allemaal vervuld geworden. Als klap op de vuurpijl kan ik een koppel korhoenen spotten.

img_1982The famous black grouse.

Ik kom dichter en dichter bij de beroemde en druk bezochte Cat Bells. Ik kruis nu meer en meer (slecht uitgeruste) wandelaars. We naderen dan ook  Keswick, een van de toeristische hotspots in het Lake District.

Na de top van Cat Bells, 451m, gaat het een laatste keer steil naar beneden. Weemoedig kijk ik nog eens terug, zelfs al is de hoogte eerder bescheiden, is het landschap eenmalig mooi.

 De laatste kilometers leiden me langs de oevers van Derwent Water, voorbij chique B&B’s, hotels en teehuizen naar het drukke Keswick. De tocht zit erop, het is goed geweest. Voor de volgende dag wordt slecht weer met veel wind voorspeld, ik laat daarom mijn plan varen om Blencathra (via de befaamde Sharp Edge) te beklimmen. Die doe ik dan maar de volgende keer, want sowieso keer ik hier terug !

Praktische informatie

Moeilijkheidsgraad

  • Lange (dag 2 t.e.m. 5) tot zeer lange etappes (dag 1). Als je in jeugdherbergen of B&B’s slaapt kan je het gewicht van je rugzak naar beneden halen. Bivakkeer je dan wordt je rugzak zwaarder, ga je langzamer en kunnen sommige etappes wat lang worden.
  • Striding Edge is een beroemde Britse scramble. Met droog weer is dit heerlijk klimmen, bij nat en stormachtig weer pas je beter goed op.
  • Kirk Fell via de noordwestelijke flank bevatte een heel korte klimpassage.
  • Tussen High en Low Pike moet je onverwacht een rotswandje afdalen.

Transport

  • Vlucht België – Manchester met SN Brussels Airlines. Reservatie via Connections (www.connections.be). Goed kijken of je bagage wel inbegrepen is !
  • Trein: Manchester Airport – Penrith en Windermere – Manchester. Uurregeling en reservaties op de site van National Rail (www.nationalrail.co.uk).
  • Bus: Penrith – Patterdale / Ambleside – Coniston / Keswick – Windermere. Uurregeling op de site van Cumbria County Council.

Seizoen

  • Te doen het ganse jaar door. In de winter wordt het evenwel een stuk zwaarder door de korte dagen, sneeuw en ijs (stijgijzers meenemen !) en het gure klimaat.
  • De herfst leek me het ideale seizoen voor deze tocht en de feiten hebben me gelijk gegeven (stabiel weer, nog redelijk lange dagen, minder toeristen dan in de zomer, geen midges). Toch heb ik mijn slaapplaatsen veiligheidshalve maanden op voorhand gereserveerd (en heb ik mijn route moeten aanpassen want sommige hostels waren toen al vol !) want het Lake District is en blijft een uitermate toeristische plek die jaarlijks miljoenen bezoekers trekt. Bivakkeren lost dit probleem uiteraard op.

Route

Kaart en gidsjes

  • Kaart: de fabuleuze British Mountain Map – Lake District kaart (1:40.000) van de British Mountaineering Council (BMC) waar het volledige Lake District National Park op staat.
  • Gidsjes:

Overnachten

Meer foto’s

Websites